فلج مغزی (CP) گروهی از اختلالات عصبی است که بر حرکت، وضعیت بدن و هماهنگی عضلات تأثیر می گذارد.

این بیماری در اثر آسیب به مغز در حال رشد، معمولا قبل یا در حین تولد ایجاد می شود، اما می تواند در چند سال اول زندگی نیز رخ دهد. CP می تواند از نظر شدت و علائم متفاوت باشد و ممکن است شامل مشکل در مهارت های حرکتی ظریف، سفتی عضلات، اسپاستیسیته، لرزش و حرکات غیر ارادی باشد.

درمان سی پی ممکن است شامل فیزیوتراپی، کاردرمانی، گفتار درمانی و داروها برای مدیریت علائم باشد. در موارد شدید ممکن است جراحی لازم باشد. در حالی که CP یک وضعیت مادام العمر است، مداخله زودهنگام و مدیریت صحیح می تواند به افراد مبتلا به CP کمک کند تا زندگی کاملی داشته باشند.

علائم فلج مغزی

علائم بسته به نوع و شدت بیماری می تواند بسیار متفاوت باشد. برخی از علائم رایج عبارتند از:

تون عضلانی غیرطبیعی: این حالت می تواند به صورت سفتی یا اسپاستیسیته در ماهیچه ها یا به صورت شل شدن و عدم تون عضلانی ظاهر شود.

تاخیر در رشد حرکتی: کودکان مبتلا به فلج مغزی ممکن است برای رسیدن به نقاط عطف رشد مانند نشستن، خزیدن، راه رفتن و صحبت کردن بیشتر طول بکشد.

مشکل در مهارت‌های حرکتی ظریف: این می‌تواند شامل مشکل در کارهایی باشد که نیاز به هماهنگی دست و چشم دارند، مانند نوشتن، طراحی، یا استفاده از ظروف غذاخوری.

حرکات غیر ارادی: این حرکات می تواند شامل لرزش، حرکات تکان دهنده یا حرکات کنترل نشده بازوها یا پاها باشد.

مشکل در تعادل و هماهنگی: کودکان مبتلا به فلج مغزی ممکن است در تعادل و هماهنگی مشکل داشته باشند و راه رفتن، دویدن یا شرکت در ورزش را دشوارتر کنند.

دلایل و عوامل خطر

نرسیدن اکسیژن به مغز: این می تواند در هنگام زایمان سخت یا اگر بند ناف نوزاد به دور گردن او پیچیده شود، رخ دهد.

عفونت در دوران بارداری: عفونت هایی مانند سرخجه، سیتومگالوویروس یا توکسوپلاسموز می توانند باعث آسیب مغزی در جنین در حال رشد شوند.

آسیب مغزی تروماتیک: آسیب مغزی تروماتیک در چند سال اول زندگی می تواند باعث سی پی شود.

جهش های ژنتیکی: برخی جهش های ژنتیکی می توانند خطر سی پی را افزایش دهند.

تولد زودرس: نوزادانی که نارس به دنیا می آیند بیشتر در معرض خطر ابتلا به فلج مغزی هستند.

درمان فلج مغزی

درمان سی پی بر مدیریت علائم و بهبود کیفیت زندگی متمرکز است. برنامه های درمانی برای هر فرد تنظیم می شود و ممکن است ترکیبی از موارد زیر را شامل شود:

فیزیوتراپی: فیزیوتراپی می تواند به بهبود قدرت عضلات، انعطاف پذیری و دامنه حرکت کمک کند. همچنین می تواند به تعادل و هماهنگی کمک کند.

بیشتر بخوانید : کلینیک فیزیوتراپی در گیلاوند

کاردرمانی: کاردرمانی می تواند به افراد کمک کند تا روش های جدیدی را برای انجام وظایف روزانه و بهبود مهارت های حرکتی ظریف بیاموزند.

گفتار درمانی: گفتار درمانی می تواند به افرادی که مشکلات ارتباطی از جمله تاخیر گفتار و زبان دارند کمک کند.

داروها: داروهایی مانند شل کننده های عضلانی یا داروهای ضد اسپاستیسیته ممکن است برای کنترل سفتی و اسپاسم عضلانی تجویز شوند.

جراحی: در موارد شدید، ممکن است جراحی برای اصلاح ناهنجاری‌های اسکلتی یا آزادسازی عضلات سفت لازم باشد.

وسایل کمکی: وسایل کمکی مانند بریس، صندلی چرخدار یا وسایل کمکی ارتباطی ممکن است برای بهبود تحرک و ارتباطات توصیه شوند.