سندرم پیریفورمیس وضعیتی است که زمانی رخ می دهد که عضله پیریفورمیس که در باسن قرار دارد، سفت یا ملتهب شده و عصب سیاتیک را فشرده می کند. این فشار می تواند باعث درد، سوزن سوزن شدن یا بی حسی در باسن و پایین ساق شود. علائم این عارضه مشابه علائم سیاتیک است که در اثر فشردگی عصب سیاتیک نیز ایجاد می شود.
سندرم پیریفورمیس می تواند ناشی از عوامل متعددی باشد، از جمله استفاده بیش از حد یا کشیدگی عضله پیریفورمیس، نشستن طولانی مدت یا آسیب به باسن. این بیماری در ورزشکاران، به ویژه دوندگان و دوچرخه سواران و در افرادی که مشاغلی دارند که نیاز به نشستن طولانی مدت دارند، بیشتر دیده می شود.
درمان ممکن است شامل استراحت، یخ یا گرما درمانی، تمرینات کششی و فیزیوتراپی باشد. در برخی موارد، ممکن است از دارو یا تزریق برای کنترل درد و التهاب استفاده شود. جراحی به ندرت ضروری است، اما ممکن است در موارد شدیدی که به سایر درمان‌ها پاسخ نمی‌دهند، مورد توجه قرار گیرد.
علائم سندرم پیریفورمیس
علائم سندرم پیریفورمیس عبارتند از:
درد در باسن: درد را می توان در یک یا هر دو طرف باسن تجربه کرد و ممکن است یک درد مبهم یا درد شدید باشد.
درد در ساق پا: درد ممکن است از پشت ساق پا و داخل پا پخش شود. این درد ممکن است به صورت احساس سوزش یا گزگز احساس شود.
بی حسی یا سوزن سوزن شدن: بی حسی یا گزگز ممکن است در باسن، ران، ساق پا یا پا احساس شود.
مشکل در نشستن: درد ممکن است با نشستن طولانی مدت یا نشستن روی سطوح سخت تشدید شود.
درد در حین ورزش: فعالیت هایی که عضله پیریفورمیس را درگیر می کند، مانند دویدن یا دوچرخه سواری، ممکن است علائم را تشدید کند.
کاهش دامنه حرکتی: پای آسیب دیده ممکن است احساس سفت شدن یا محدودیت در حرکت داشته باشد.
توجه به این نکته مهم است که علائم سندرم پیریفورمیس می تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد و برخی افراد ممکن است تنها چند علامت را تجربه کنند در حالی که برخی دیگر ممکن است علائم متعددی داشته باشند.
علل سندرم پیریفورمیس
علت دقیق این عارضه همیشه مشخص نیست، اما تصور می‌شود که با تحریک یا فشرده شدن عصب سیاتیک مرتبط باشد. برخی از علل شایع سندرم پیریفورمیس عبارتند از:
سفتی یا اسپاسم عضله پیریفورمیس: این می تواند به دلیل استفاده بیش از حد، فشار مکرر یا آسیب رخ دهد.
ناهنجاری های تشریحی: برخی از افراد ممکن است در آناتومی عضله پیریفورمیس یا عصب سیاتیک خود تغییراتی داشته باشند که می تواند خطر ابتلا به سندرم پیریفورمیس را افزایش دهد.
تروما: سقوط، تصادف رانندگی یا آسیب های دیگر به باسن می تواند باعث التهاب یا آسیب به عضله پیریفورمیس شود.
نشستن برای مدت طولانی: نشستن طولانی مدت می تواند بر عضله پیریفورمیس و عصب سیاتیک فشار وارد کند.
دویدن یا دوچرخه سواری: فعالیت هایی که شامل استفاده مکرر از عضله پیریفورمیس است، مانند دویدن یا دوچرخه سواری، می تواند خطر ابتلا به سندرم پیریفورمیس را افزایش دهد.
سیاتیک: سندرم پیریفورمیس می تواند یک بیماری ثانویه به سیاتیک باشد که در اثر فشردگی عصب سیاتیک توسط فتق دیسک یا سایر بیماری های ستون فقرات ایجاد می شود.
درمان سندرم پیریفورمیس
درمان سندرم پیریفورمیس معمولاً شامل ترکیبی از رویکردهایی است که به علت زمینه‌ای این بیماری رسیدگی می‌کند و به کاهش علائم کمک می‌کند. برخی از گزینه های درمانی رایج عبارتند از:
استراحت و اصلاح فعالیت: استراحت دادن به ناحیه آسیب دیده و اجتناب از فعالیت هایی که علائم را تشدید می کنند می تواند به کاهش التهاب و بهبودی کمک کند.
فیزیوتراپی: فیزیوتراپیست می تواند به ایجاد یک برنامه ورزشی کمک کند که عضلات ناحیه آسیب دیده را تقویت کند. این ممکن است شامل کشش های هدفمند برای عضله پیریفورمیس و همچنین تمریناتی برای بهبود قدرت باشد.
مدیریت درد: مسکن‌های بدون نسخه مانند استامینوفن یا ایبوپروفن ممکن است برای مدیریت درد و التهاب استفاده شوند. در برخی موارد، یک پزشک ممکن است یک شل کننده عضلانی تجویز کند.
تزریق: تزریق استروئید به عضله پیریفورمیس یا ناحیه اطراف آن ممکن است برای کاهش التهاب و تسکین درد استفاده شود.
جراحی: جراحی به ندرت برای سندرم پیریفورمیس ضروری است، اما ممکن است در موارد شدید که به سایر درمان‌ها پاسخ نمی‌دهند، مورد توجه قرار گیرد.
تغییرات سبک زندگی: ایجاد تغییراتی در سبک زندگی خود، مانند استراحت های مکرر هنگام نشستن طولانی مدت، استفاده از وضعیت بدنی مناسب و درگیر شدن در ورزش منظم، ممکن است به پیشگیری از اپیزودهای بعدی سندرم پیریفورمیس کمک کند.
فیزیوتراپی سندرم پیریفورمیس
فیزیوتراپی می تواند یک رویکرد درمانی موثر برای سندرم پیریفورمیس باشد. یک فیزیوتراپیست می تواند یک برنامه درمانی فردی ایجاد کند که ممکن است شامل موارد زیر باشد:
تمرینات کششی: تمرینات کششی خاص می تواند به کاهش سفتی در عضله پیریفورمیس و بهبود انعطاف پذیری در لگن و کمر کمک کند.
تمرینات تقویتی: ورزش هایی که عضلات گلوتئال و عضلات مرکزی را تقویت می کنند می توانند به بهبود ثبات کلی کمک کرده و خطر آسیب بیشتر را کاهش دهند.
تحرک بافت نرم: ماساژ و سایر تکنیک های درمان دستی می تواند به کاهش تنش عضلانی و بهبود جریان خون در ناحیه آسیب دیده کمک کند.
اولتراسوند درمانی: این شامل استفاده از امواج صوتی با فرکانس بالا برای ارتقاء التیام و کاهش التهاب است.
TENS درمانی: تحریک الکتریکی عصب از طریق پوست (TENS) شامل اعمال جریان الکتریکی سطح پایین به ناحیه آسیب دیده برای کمک به کاهش درد و بهبود عملکرد است.
آموزش وضعیت بدن و مکانیک بدن: یک فیزیوتراپیست می تواند راهنمایی هایی را در مورد وضعیت بدنی و مکانیک بدن در طول فعالیت های روزانه برای کمک به کاهش استرس بر روی عضله پیریفورمیس و جلوگیری از آسیب های بعدی ارائه دهد.
مقالات مرتبط :