فیزیوتراپی برای شانه منجمد
شانه منجمد، وضعیتی است که مفصل شانه را تحت تاثیر قرار می دهد و باعث سفتی، درد و محدودیت دامنه حرکتی می شود. معمولاً در طول زمان به آرامی پیشرفت می کند و ممکن است در سه مرحله پیشرفت کند: مرحله انجماد، مرحله یخ زدگی و مرحله ذوب.
در مرحله انجماد، که می تواند چندین ماه طول بکشد، شانه به طور فزاینده ای دردناک و سفت می شود و حرکت یا بلند کردن بازو را دشوار می کند. مرحله یخ زده با سفتی و درد مداوم مشخص می شود، اما شانه ممکن است شروع به از دست دادن بخشی از دامنه حرکتی خود کند. مرحله ذوب زمانی است که درد به تدریج کاهش می یابد و شانه کمی تحرک پیدا می کند.
علت دقیق شانه منجمد به خوبی شناخته نشده است، اما در افراد بالای 40 سال، زنان و افرادی که دارای برخی بیماری های خاص مانند دیابت یا اختلالات تیروئید هستند، شایع تر است.
درمان معمولاً شامل ترکیبی از مدیریت درد، فیزیوتراپی و گاهی اوقات جراحی است. در بسیاری از موارد، این عارضه با گذشت زمان خود به خود برطرف می‌شود، اگرچه ممکن است چندین سال طول بکشد.
علائم شانه منجمد
درد: درد در شانه معمولاً اولین علامت سندرم شانه یخ زده است. ممکن است یک درد مبهم یا یک درد تیز و کوبنده باشد. درد ممکن است ثابت یا متناوب باشد.
سفتی: با پیشرفت بیماری، مفصل شانه به طور فزاینده ای سفت می شود و حرکت بازو را دشوار می کند. سفتی ممکن است در صبح یا بعد از دوره های عدم تحرک بیشتر قابل توجه باشد.
دامنه حرکت محدود: دامنه حرکت در شانه آسیب دیده محدود می شود و انجام کارهای روزمره مانند رسیدن به یک قفسه بلند یا پوشیدن ژاکت را دشوار می کند.
اختلال خواب: درد و سفتی مرتبط با سندرم شانه یخ زده می تواند یافتن موقعیت خواب راحت را دشوار کند و منجر به اختلال در خواب شود.
ضعف عضلانی: عضلات اطراف شانه ممکن است به دلیل عدم استفاده ضعیف تر شوند که منجر به محدودیت بیشتر حرکت می شود.
این علائم معمولاً در طول زمان به آرامی ایجاد می شوند و ممکن است در مراحل مختلف با بدتر شدن وضعیت پیشرفت کنند. اگر هر یک از این علائم را تجربه کردید، مهم است که برای تشخیص دقیق و درمان مناسب به پزشک مراجعه کنید.
علل شانه منجمد
علت دقیق سندرم شانه یخ زده به خوبی شناخته نشده است. با این حال، عوامل متعددی وجود دارد که می تواند خطر ابتلا به این بیماری را افزایش دهد:
آسیب یا جراحی: آسیب به شانه یا جراحی که مفصل شانه را درگیر می کند می تواند منجر به سندرم شانه یخ زده شود. این به این دلیل است که بی حرکتی مفصل در طول فرآیند بهبودی می تواند باعث ضخیم شدن و سفت شدن کپسول مفصل شود.
بیماری: افرادی که دارای شرایط پزشکی خاصی هستند، مانند دیابت، اختلالات تیروئید، بیماری قلبی و بیماری پارکینسون، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به سندرم شانه یخ زده هستند.
عدم تحرک: بی‌حرکتی مفصل شانه، مانند پوشیدن آتل برای مدت طولانی، می‌تواند منجر به سندرم شانه منجمد شود.
عدم تعادل هورمونی: عدم تعادل هورمونی، مانند مواردی که در دوران یائسگی رخ می دهد، ممکن است خطر ابتلا به سندرم شانه یخ زده را افزایش دهد.
سن و جنسیت: سندرم شانه یخ زده در افراد بالای 40 سال و در زنان شایع تر است.
توجه به این نکته ضروری است که در بسیاری از موارد، سندرم شانه یخ زده بدون هیچ دلیل مشخصی ایجاد می شود و علت اصلی آن ناشناخته باقی می ماند.
فیزیوتراپی برای شانه منجمد
فیزیوتراپی یک درمان رایج و موثر برای سندرم شانه یخ زده است. اهداف فیزیوتراپی برای سندرم شانه یخ زده کاهش درد، بهبود دامنه حرکتی و بازگرداندن عملکرد طبیعی شانه است. در زیر برخی از تکنیک های رایج فیزیوتراپی شانه منجمد مورد استفاده برای درمان سندرم شانه یخ زده آورده شده است:
تمرینات دامنه حرکتی: این تمرینات به کشش و تحرک مفصل شانه کمک می کند و دامنه حرکتی آن را بهبود می بخشد.
تمرینات تقویتی: تمرینات تقویتی به بهبود قدرت و ثبات عضلات اطراف مفصل شانه، کاهش درد و بهبود عملکرد شانه کمک می کند.
درمان دستی: تکنیک‌های درمان دستی، مانند تحرک مفصل و ماساژ بافت نرم، می‌تواند به بهبود تحرک مفصل، کاهش درد و بهبود گردش خون کمک کند.
مدالیته های ضددرد: روش هایی مانند گرما، یخ و تحریک الکتریکی ممکن است برای کاهش درد و التهاب استفاده شود.
جلسات فیزیوتراپی به شدت سندرم شانه یخ زده و پاسخ فرد به درمان بستگی دارد. به طور کلی، فیزیوتراپی برای سندرم شانه یخ زده ممکن است چند هفته یا چند ماه طول بکشد و ممکن است ترکیبی باشد.
مقالات مرتبط :