آرتروز مچ پا یک وضعیت پزشکی است که با التهاب و سفتی در مفصل مچ پا مشخص می شود.
مفصل مچ پا از استخوان های درشت نی، نازک نی و تالوس تشکیل شده است و باعث حرکت و ثبات پا می شود. هنگامی که غضروفی که استخوان های مفصل مچ پا را تحت فشار قرار می‌دهد از بین می رود، استخوان ها می توانند روی یکدیگر ساییده شوند و باعث درد، تورم و مشکل در حرکت مفصل شوند.
درمان آرتروز مچ پا به شدت بیماری بستگی دارد و می تواند شامل دارو، فیزیوتراپی، بریس یا وسایل حمایتی، تزریق و جراحی باشد. پزشک شما ممکن است ترکیبی از درمان ها را برای کمک به مدیریت علائم و بهبود کیفیت زندگی شما توصیه کند. اگر مشکوک به آرتروز مچ پا هستید، مهم است که به دنبال مراقبت های پزشکی باشید، زیرا مداخله زودهنگام می تواند به جلوگیری از آسیب بیشتر به مفصل کمک کند.
علائم آرتروز مچ پا
علائم می تواند از نظر شدت متفاوت باشد و می تواند شامل موارد زیر باشد:
درد: درد در مفصل مچ پا شایع ترین علامت این عارضه است. درد ممکن است مبهم و دردناک یا تیز و کوبنده باشد. همچنین ممکن است در حین یا بعد از فعالیت بدنی وجود داشته باشد.
سفتی: سفتی در مفصل مچ پا می تواند حرکت مفصل را دشوار کند. این همچنین می تواند باعث مشکل در راه رفتن شود و ممکن است منجر به لنگیدن شود.
تورم: التهاب در مفصل مچ پا می تواند باعث تورم در اطراف مفصل شود.
کاهش دامنه حرکتی: آرتروز در مفصل مچ پا می تواند منجر به کاهش دامنه حرکتی شود و حرکت آزادانه مفصل مچ پا را مانند قبل دشوار کند.
حساسیت: ممکن است مفصل هنگام لمس حساس شود و این ممکن است در حین فعالیت بدنی تشدید شود.
احساس ساییدن استخوان ها بر روی هم : در نبود غضروف مفصلی استخوان ها بر روی هم ساییده می شوند.
علل آرتروز مچ پا
آرتریت مچ پا وضعیتی است که در آن غضروفی که مفاصل مچ پا را بالشتک می کند فرسوده می شود و باعث درد، سفتی و تورم می شود. عوامل متعددی وجود دارد که می تواند در ایجاد آرتریت مچ پا نقش داشته باشد، از جمله:
سن: با افزایش سن، غضروف مفاصل آنها به طور طبیعی تحلیل می رود و آنها را مستعد ابتلا به آرتروز می کند.
آسیب: آسیب مچ پا، مانند شکستگی یا رگ به رگ شدن، می تواند به غضروف آسیب برساند و منجر به آرتروز شود.
ژنتیک: برخی افراد ممکن است استعداد ژنتیکی برای ابتلا به آرتروز داشته باشند.
چاقی: اضافه وزن فشار بیشتری به مفصل مچ پا وارد می کند و خطر ابتلا به آرتروز را افزایش می دهد.
استفاده بیش از حد: افرادی که در فعالیت های تکراری که بر مفصل مچ پا فشار وارد می‌کند، مانند دویدن یا پریدن، ممکن است در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به آرتروز مچ پا باشند.
عفونت: در موارد نادر، عفونت در مفصل مچ پا می تواند منجر به این عارضه شود.
آرتریت روماتوئید: این یک اختلال خودایمنی است که می تواند مفصل مچ پا را تحت تاثیر قرار دهد و باعث آرتروز شود.
درمان آرتروز مچ پا
درمان‌های غیرجراحی: درمان‌های غیرجراحی شامل فیزیوتراپی، بریس‌بندی، مسکن‌های بدون نسخه و اصلاح فعالیت است. فیزیوتراپی می تواند به بهبود دامنه حرکتی و تقویت عضلات اطراف مفصل مچ پا کمک کند. بریس ها می توانند حمایت کنند و درد را کاهش دهند. مسکن‌های بدون نسخه مانند استامینوفن یا داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAIDs) می‌توانند به کاهش درد و التهاب کمک کنند.
تزریق: از تزریق کورتیکواستروئید می توان برای کاهش التهاب و درد استفاده کرد. همچنین ممکن است از تزریق اسید هیالورونیک برای روان کردن مفصل و کاهش درد استفاده شود.
جراحی: اگر درمان های محافظه کارانه مؤثر واقع نشد، جراحی ممکن است یک گزینه باشد. چندین روش جراحی وجود دارد که می تواند برای درمان آرتروز استفاده شود، از جمله فیوژن مچ پا و جایگزینی مچ پا. در فیوژن مچ پا، مفصل آسیب دیده برداشته می شود و استخوان ها به هم جوش می خورند که حرکت در مفصل را از بین می برد. در تعویض مچ پا، مفصل آسیب دیده با مفصل مصنوعی جایگزین می شود.
مهم است که با یک متخصص مراقبت های بهداشتی برای تشخیص دقیق و برنامه درمانی مناسب برای آرتریت مچ پا مشورت کنید.
مقالات مرتبط :