پارگی تاندون آشیل یکی از آسیب های شایع در بین افراد و ورزشکارانی است که درگیر فعالیت هایی هستند که شامل توقف و شروع ناگهانی می شود، مانند بسکتبال، تنیس یا دوی سرعت.
تاندون آشیل نوار ضخیم بافتی است که ماهیچه ساق پا را به استخوان پاشنه متصل می کند.
علائم پارگی تاندون آشیل شامل درد ناگهانی و شدید در پشت مچ پا، مشکل در راه رفتن یا ایستادن بر روی نوک پا و احساس پارگی چیزی در پا در زمان آسیب است. تورم، کبودی و سفتی نیز ممکن است رخ دهد.
گزینه های درمانی برای پارگی تاندون آشیل به شدت آسیب بستگی دارد. برای پارگی جزئی، گزینه های درمانی غیرجراحی مانند بی‌حرکتی با گچ یا بریس، فیزیوتراپی و داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) ممکن است توصیه شود. با این حال، برای پارگی کامل، ممکن است جراحی برای اتصال مجدد تاندون به استخوان پاشنه لازم باشد.
زمان بهبودی برای این آسیب بسته به شدت آسیب و درمان دریافتی می تواند متفاوت باشد. ممکن است چند ماه تا یک سال طول بکشد تا بهبودی کامل و بازگشت به فعالیت های عادی انجام شود. ممکن است فیزیوتراپی و تمرینات برای کمک به بازیابی قدرت و انعطاف پذیری در ناحیه آسیب دیده توصیه شود.
علائم پارگی تاندون آشیل
علائم بسته به وسعت پارگی می تواند از نظر شدت متفاوت باشد، اما معمولاً شامل موارد زیر است:
- درد ناگهانی و تیز در پشت مچ پا یا ساق پا
- تورم و سفتی در ناحیه آسیب دیده
- مشکل در راه رفتن یا ایستادن روی نوک پا
- ناتوانی در تحمل وزن روی پای آسیب دیده
- شکاف یا فرورفتگی قابل مشاهده در پشت ساق پا که در آن تاندون پاره شده است
- کبودی یا تغییر رنگ در اطراف مچ پا یا ناحیه ساق پا
- احساس ضعف یا بی ثباتی در مچ پا
اگر مشکوک به پارگی تاندون آشیل خود هستید، مهم است که در اسرع وقت به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. پزشک می‌تواند یک معاینه فیزیکی و آزمایش‌های تصویربرداری برای تعیین وسعت آسیب انجام دهد و درمان مناسب را توصیه کند. تشخیص و درمان به موقع می تواند به جلوگیری از آسیب بیشتر کمک کند و شانس بهبود موفقیت آمیز را افزایش دهد.
علل پارگی تاندون آشیل
شایع ترین علت این آسیب انقباض ناگهانی و شدید ماهیچه های ساق پا است که می تواند در حین فعالیت هایی مانند دویدن، پریدن یا چرخیدن رخ دهد. این فشار ناگهانی روی تاندون آشیل می تواند باعث پارگی یا آسیب آن شود.
عوامل دیگری که ممکن است خطر پارگی تاندون آشیل را افزایش دهند عبارتند از:
سن: خطر پارگی تاندون آشیل با افزایش سن افزایش می یابد، زیرا تاندون با گذشت زمان ضعیف تر و انعطاف پذیرتر می شود.
جنسیت: مردان بیشتر از زنان در معرض این آسیب هستند.
فعالیت بدنی: ورزشکارانی که در فعالیت هایی شرکت می کنند که نیاز به توقف و شروع ناگهانی یا پریدن دارند، در معرض خطر این آسیب هستند.
آسیب قبلی: افرادی که قبلاً تاندون آشیل خود را زخمی کرده اند یا تاندونیت مزمن دارند، ممکن است بیشتر در معرض پارگی باشند.
داروها: برخی داروها، مانند آنتی بیوتیک های فلوروکینولون، با افزایش خطر این آسیب مرتبط هستند.
شرایط پزشکی: شرایطی مانند دیابت و فشار خون بالا می تواند تاندون آشیل را ضعیف کرده و خطر پارگی را افزایش دهد.
ساختار پا: افراد با کف پای صاف یا قوس بلند ممکن است در معرض خطر این آسیب باشند.
انجام اقداماتی برای جلوگیری از پارگی تاندون آشیل از جمله افزایش تدریجی شدت و مدت فعالیت بدنی، پوشیدن کفش مناسب و کشش و تقویت عضلات ساق پا بسیار مهم است.
درمان پارگی تاندون آشیل
درمان این آسیب بسته به شدت آسیب و شرایط فردی بیمار می تواند متفاوت باشد. گزینه های درمانی ممکن است شامل موارد زیر باشد:
درمان غیر جراحی: برای پارگی های جزئی یا آسیب های کمتر شدید، ممکن است گزینه های درمانی غیر جراحی توصیه شود. این می‌تواند شامل بی‌حرکتی با گچ یا کفش پیاده‌روی، فیزیوتراپی و داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) برای مدیریت درد و تورم باشد.
درمان جراحی: برای پارگی کامل یا آسیب شدیدتر، ممکن است جراحی برای ترمیم تاندون لازم باشد. جراح ممکن است از بخیه یا تکنیک های دیگر برای اتصال مجدد انتهای پاره شده تاندون استفاده کند. نوع جراحی توصیه شده به میزان آسیب و نیازهای فردی بیمار بستگی دارد.
توانبخشی: پس از درمان غیرجراحی یا جراحی، توانبخشی جزء مهمی از روند بهبودی است. این ممکن است شامل فیزیوتراپی برای کمک به بازگرداندن دامنه حرکت، قدرت و انعطاف پذیری در ناحیه آسیب دیده باشد. بیماران همچنین ممکن است نیاز به پوشیدن بریس یا سایر تکیه گاه ها برای کمک به محافظت از تاندون در طول فرآیند بهبود داشته باشند.
مقالات مرتبط :