آرتروز لگن و ران وضعیتی است که در آن غضروفی که استخوان های مفصل ران را می پوشاند به تدریج از بین می رود و منجر به درد، سفتی و محدودیت تحرک در مفصل می شود. این یک بیماری دژنراتیو مفصلی است و یکی از شایع ترین علل درد لگن در افراد مسن است.
عوامل متعددی می توانند در ایجاد آرتروز مفصل ران نقش داشته باشند، از جمله سن، ژنتیک، چاقی، جراحات یا جراحی های قبلی مفصل و استرس مکرر روی مفصل. درمان استئوآرتریت لگن ممکن است شامل اصلاح شیوه زندگی، مانند کاهش وزن و ورزش، و همچنین فیزیوتراپی، دارو، و در موارد شدید، جراحی تعویض مفصل لگن باشد.
علائم آرتروز لگن
علائم آرتروز مفصل ران می تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد، اما شایع ترین علائم عبارتند از:
درد: درد مفصل ران شایع ترین علامت آرتروز است. درد می تواند در کشاله ران، باسن یا حتی زانو احساس شود. درد می تواند متناوب یا ثابت باشد و ممکن است زمانی که شما فعال هستید یا زمانی که برای مدت طولانی نشسته یا دراز کشیده اید بدتر شود.
سفتی: مفصل ران ممکن است احساس سفت شدن داشته باشد، به خصوص پس از نشستن یا خواب طولانی مدت. همچنین ممکن است برای حرکت دادن مفصل ران در دامنه کامل حرکت آن مشکل داشته باشید.
کاهش دامنه حرکتی: مفصل ران ممکن است به اندازه قبل حرکت نکند و انجام فعالیت های روزانه مانند راه رفتن یا بالا رفتن از پله ها را دشوار کند.
تورم و حساسیت به لمس: مفصل ران ممکن است متورم شود و پوست اطراف مفصل ممکن است در لمس حساس باشد.
صدا دادن مفصل: ممکن است وقتی مفصل ران خود را حرکت می‌دهید، صدایی را بشنوید.
ضعف: ممکن است مفصل ران شما احساس ضعف کند و ممکن است در ایستادن از حالت نشسته یا راه رفتن برای مسافت های طولانی مشکل داشته باشید.
اگر هر یک از این علائم را دارید، مهم است که برای ارزیابی و تشخیص به پزشک مراجعه کنید.
علل آرتروز لگن
استئوآرتریت مفصل ران یک بیماری دژنراتیو مفصل است که می تواند در طول زمان به دلیل عوامل مختلفی ایجاد شود. در اینجا برخی از علل شایع آرتروز مفصل ران آورده شده است:
سن: استئوآرتریت در افراد مسن شایع تر است، زیرا غضروف مفصل ران می تواند به مرور زمان از بین برود.
ژنتیک: ژنتیک می تواند در ایجاد آرتروز نقش داشته باشد. افرادی که سابقه خانوادگی آرتروز دارند ممکن است بیشتر در معرض ابتلا به این بیماری باشند.
آسیب قبلی: آسیب قبلی لگن، مانند شکستگی یا دررفتگی، می تواند خطر ابتلا به آرتروز را افزایش دهد.
استرس مکرر: فعالیت هایی که فشار مکرر را بر مفصل ران وارد می کنند، مانند دویدن یا پریدن، می تواند خطر ابتلا به آرتروز را افزایش دهد.
چاقی: اضافه وزن فشار مضاعفی بر مفصل ران وارد می کند که می تواند خطر ابتلا به آرتروز را افزایش دهد.
دیسپلازی هیپ: دیسپلازی هیپ وضعیتی است که در آن مفصل ران به درستی رشد نمی کند، که می تواند خطر ابتلا به آرتروز را در سنین بالاتر افزایش دهد.
آرتریت التهابی: آرتریت التهابی، مانند آرتریت روماتوئید، می تواند باعث التهاب و آسیب به مفصل ران شود که می تواند به مرور زمان منجر به آرتروز شود.
درک علل زمینه ای آرتروز مفصل ران بسیار مهم است، زیرا این امر می تواند به راهنمایی درمان و استراتژی های مدیریت کمک کند. کار با یک متخصص فیزیوتراپی می تواند به تعیین بهترین مسیر عمل بر اساس شرایط فردی کمک کند.
درمان آرتروز مفصل لگن
استئوآرتریت مفصل ران یک بیماری دژنراتیو مفصل است که می تواند باعث درد، سفتی و کاهش تحرک شود. چندین گزینه درمانی برای مدیریت آرتروز مفصل ران وجود دارد، از جمله:
تغییرات سبک زندگی: تغییرات سبک زندگی مانند کاهش وزن، ورزش کم تاثیر و اجتناب از فعالیت هایی که مفصل ران را تشدید می کنند می تواند به کاهش علائم آرتروز کمک کند.
فیزیوتراپی: فیزیوتراپی می تواند به بهبود تحرک، انعطاف پذیری و قدرت مفصل ران کمک کند، که می تواند درد را کاهش دهد و عملکرد را بهبود بخشد. متخصصان ما در مرکز فیزیوتراپی رایبد در پردیس خدمات تخصصی فیزیوتراپی را برای درمان آرتروز و تخفیف علائم آن ارائه می دهند.
داروها: داروهای مسکن بدون نسخه مانند استامینوفن یا داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) می توانند به تسکین درد و کاهش التهاب کمک کنند. داروهای تجویزی مانند کورتیکواستروئیدها یا تزریق اسید هیالورونیک نیز می توانند برای کنترل درد و التهاب استفاده شوند.
وسایل کمکی: وسایل کمکی مانند عصا یا واکر می توانند به کاهش استرس روی مفصل ران و بهبود تحرک کمک کنند.
جراحی تعویض مفصل ران: در موارد شدید آرتروز، جراحی تعویض مفصل ران ممکن است ضروری باشد. در طی این روش مفصل ران آسیب دیده با مفصل مصنوعی جایگزین می شود.
مقالات مرتبط :